Brunsviga

Ο πατερας μου ειχε παλια ενα μικρο υφασματαδικο στη οδο Μητροπολεως. Οταν ημουν παιδι στο δημοτικο, μέσα δεκαετιας του 60, δουλευα και γω στην οικογενειακη επιχειρηση, στις διακοπες του σχολειου, ημουν το "παιδι στο ταμειο". Εκανα τους λογαριασμους των πελατων, επαιρνα λεφτα κι εδινα ρεστα, μου αρεσαν αυτα, ωραια περνουσα. Ο πατερας ξετυλιγε τα τόπια των υφασματων πανω στον μακρυ παγκο που ειχαμε, μετρουσε με το ξυλινο μετρο, τον «πηχυ», το υφασμα που διαλεξε η πελατισσα και γυρναγε σε μενα, λεγοντας δυνατα κατι οπως "τριαμισυ (μετρα) επι δεκαεφτα κι ογδοντα! (δραχμες) Ειχα τοτε μια ευκολια με τους αριθμους, μου ηταν ευκολο να εικοσαπλασιασω το τριαμισυ και ν' αφαιρεσω το ένα δεκατο και απο αυτο το δεκατο του δεκατου και να πεταχτω να κανω τον εξυπνο, να φωναξω αμεσως: «Εξηντα δυο και τριαντα!».. Ο πατηρ γελουσε από μέσα του αλλα εκανε τον αυστηρο : «Καντο και στη μηχανη!». Ειχα λοιπον μπροστα μου τη «μηχανη», μια καινουργια σχετικα, γερμανικη μηχανικη αριθμομηχανη, μια ασηκωτη Brunsviga. Σχηματιζα με τα μεταλλικα αυτακια της τον έναν αριθμο και γυριζα τη μικρη μανιβελα οσες φορες μου ελεγε ο άλλος αριθμος, χωριστα για το ακεραιο και το δεκαδικο μερος, εβρισκα συνηθως τον ιδιο αριθμο μ’ αυτόν που ειχα πει πιο πριν και τον φωναζα, δικαιωμενος.. Αλλα κυριως περιμενα να φυγει η πελατισσα γιατι τοτε επαιζα με τη γερμανιδα μου και δεν μας ενοχλουσε κανεις. Εκανα πολλαπλασιασμους που δεν χωρουσαν στα δεκα ψηφια της, διαιρεσεις πεμπτου δεκαδικου, εβλεπα τα ορια της και τα δικα μου, την ταλαιπωρουσα. Ηταν το αγαπημενο μου παιδικο παιχνιδι, περασαμε απειρες κι αξεχαστες ωρες παρεα. Αργοτερα, γυρω στο 1972, μπηκε στο μαγαζι η πρωτη ηλεκτρονικη Hewlett-Packard. Τα κοκκινα της ψηφια-λυχνιες φυσικα με μαγεψαν, ηταν μικρη, μοντερνα και η Brunsviga εμοιαζε ξαφνικα με δεινοσαυρο, και κατεληξε, όπως ηταν φυσικο, στην αποθηκη. Όταν ο πατερας πουλησε αργοτερα την επιχειρηση, κρατησε μονο το γραφειο του, τα ωραια του ψαλιδακια τα Solingen, τους ξυλινους πηχεις και την παλια αριθμομηχανη. Τη βρηκα μετα τον θανατο του, την πηρα στο δικο μου σπιτι, την καθαρισα και τη λαδωσα και φυσικα δουλευει όπως παλια. Δεν ειμαι πια πολυ γρηγορος στα γινομενα, η Βρουνεχιλδη με περναει καθαρα πλεον. Αρχισα να διαβαζω για τις μηχανικες αριθμομηχανες, για τον πως τις χρησιμοποιησαν πχ στην κρυπτογραφια στον πολεμο και οι δυο αντιπαλοι και αλλα τετοια. Προσπαθω τωρα να τη δειξω και στις κορες μου, δεν ειμαι σιγουρος ότι τις ενδιαφερει.. Oταν εγω θα «φυγω» -ετσι το λενε οι δημοσιογραφοι-, η Brunsviga θα είναι στο δικο τους σπιτι, και αν δεν την δωσουν καποια στιγμη στο παλιατζιδικο, θα είναι εκει, και θα δουλευει φυσικα, κι όταν θα εχουν φυγει κι αυτές. Θα μας θαψει ολους η γερμανιδα..

(πρωτοδημοσιευτηκε στο "Τhe books' journal", τ. Μαιου 2015}